#เรื่อง “แสดงคติสมบูรณ์” ให้กระทำกลับคืน ศัพท์ สมุฏฐาน ‹ ?“ก็พวกธรรมวาที เช่นเราจะยึดอะไร? ที่แท้นั้น การพูดสำคัญอย่างเดียว ก็คือความไม่เข้ากัน ยิ่งท่านแสดงว่า วาที ก็คือดนตรี ซึ่งที่แท้ก็จะต้องยิ่งไม่เข้ากันไปในระหว่างเสียง ที่๑ ที่๒ และที่๓ คือไม่ระคน ยกตัวอย่างเช่นว่า เสียงพิณ! ย่อมไม่ใช่เสียงระนาด เป็นต้น ตรงนี้น่าเข้าใจง่าย ตรงนี้ของแน่แท้ เพราะข้อแรกอย่างเดียว ก็คือ ธรรม! เกิดก่อน อธรรมนั่นเอง อธรรมย่อมชื่อว่าเกิดภายหลัง เมื่อได้ฟังดั่งนี้ก็ง่าย ก็อาจจะเห็นว่านักดนตรีสากลชาวไทย เขาก็กระทำไม้ตีกลองให้เคาะ!กัน ซะก่อน ขึ้นด้วยเสียงไม้กระทบ ก่อนที่จะเล่นอุปกรณ์กลอง หรือได้เสียงอื่น เล่นไล่เรียงส่งเสียงละเบ็ง แซ่ซึ้ง เพิ่มเติมกันออกมา ต่อจากนั้นฉะนั้น ก็ดูไม่ยากว่า เสียง!อะไรขึ้นก่อน วาทะ โดยธรรม ก็ควรต้องยึดอันนั้นก่อน ในเวทีที่ท่านไม่เล่นเดี่ยว แต่ท่านได้ทำประหนึ่งระคนปนกัน พวกเราก็พอรู้ พอแยกได้ สำคัญตรงที่ว่าจะต้องดูตั้งแต่เริ่มเล่น ก็จึงจะไม่ต้องเสียเวลาพิเคราะห์ ต่อไปว่าเรื่องรูป หรือแม้นผัสสะ นัยแง่หนึ่ง ที่เป็นเรื่องต้องกล่าวชี้ไปถึง โดยความไม่ระคน แต่ทีนี้ ค่อยว่ากันในวาระอื่น ๆ เพราะจะต้องให้เห็นว่า พวกเราต้องยึดอะไร ในการแสดงวัตถุสัญลักษณ์ อักษร! หรือที่ต้องเรียกว่า ธรรมมีลิขิต! ซึ่งจะต้องมาเป็นสาราณียกร แก่ตน! ที่ต้องมาตั้งสาราณียธรรม แก่คน ด้วยความอันหมดจด ที่ต้องให้คนรู้เห็นคือว่า ใดต้องเป็นธรรม ของการขีดเขียน แลลิขิต! ธรรมะ! วาที ลงโดยแง่นี้ ก็น่าจะหมายถึง คำศัพท์ที่เกิดก่อนนั่นเอง เมื่อจะถกเถียง ก็ย่อมเถียงกันว่า อันใดเกิดก่อน แต่ถ้าเป็นศัพท์ใหม่ ๆ ศัพท์ใหม่ฉะนั้น เกิดขึ้น! ที่เขียนถูก ก็ย่อมชื่อว่าเกิดก่อน เมื่อเกิดก่อน ชื่อว่าเป็นธรรม! แล้วให้ใช้ไปในประโยค หรือถ้อยความ ในแห่งที่ต่าง ๆ ท่านก็ย่อมให้สิ่งต่าง ๆ สิ่งอื่น ๆ ได้เป็นธรรมด้วย” (กระทำกลับคืน กระทำสมบูรณ์ คำว่า “สมุฏฐาน” ดูอ้าง rb.gy/mjyd5o )
コメントを投稿
1 件のコメント:
#เรื่อง “แสดงคติสมบูรณ์” ให้กระทำกลับคืน ศัพท์ สมุฏฐาน ‹ ?
“ก็พวกธรรมวาที เช่นเราจะยึดอะไร? ที่แท้นั้น การพูดสำคัญอย่างเดียว ก็คือความไม่เข้ากัน ยิ่งท่านแสดงว่า วาที ก็คือดนตรี ซึ่งที่แท้ก็จะต้องยิ่งไม่เข้ากันไปในระหว่างเสียง ที่๑ ที่๒ และที่๓ คือไม่ระคน ยกตัวอย่างเช่นว่า เสียงพิณ! ย่อมไม่ใช่เสียงระนาด เป็นต้น
ตรงนี้น่าเข้าใจง่าย ตรงนี้ของแน่แท้ เพราะข้อแรกอย่างเดียว ก็คือ ธรรม! เกิดก่อน อธรรมนั่นเอง อธรรมย่อมชื่อว่าเกิดภายหลัง เมื่อได้ฟังดั่งนี้ก็ง่าย ก็อาจจะเห็นว่านักดนตรีสากลชาวไทย เขาก็กระทำไม้ตีกลองให้เคาะ!กัน ซะก่อน ขึ้นด้วยเสียงไม้กระทบ ก่อนที่จะเล่นอุปกรณ์กลอง หรือได้เสียงอื่น เล่นไล่เรียงส่งเสียงละเบ็ง แซ่ซึ้ง เพิ่มเติมกันออกมา ต่อจากนั้น
ฉะนั้น ก็ดูไม่ยากว่า เสียง!อะไรขึ้นก่อน วาทะ โดยธรรม ก็ควรต้องยึดอันนั้นก่อน ในเวทีที่ท่านไม่เล่นเดี่ยว แต่ท่านได้ทำประหนึ่งระคนปนกัน พวกเราก็พอรู้ พอแยกได้ สำคัญตรงที่ว่าจะต้องดูตั้งแต่เริ่มเล่น ก็จึงจะไม่ต้องเสียเวลาพิเคราะห์
ต่อไปว่าเรื่องรูป หรือแม้นผัสสะ นัยแง่หนึ่ง ที่เป็นเรื่องต้องกล่าวชี้ไปถึง โดยความไม่ระคน แต่ทีนี้ ค่อยว่ากันในวาระอื่น ๆ เพราะจะต้องให้เห็นว่า พวกเราต้องยึดอะไร ในการแสดงวัตถุสัญลักษณ์ อักษร! หรือที่ต้องเรียกว่า ธรรมมีลิขิต! ซึ่งจะต้องมาเป็นสาราณียกร แก่ตน! ที่ต้องมาตั้งสาราณียธรรม แก่คน ด้วยความอันหมดจด ที่ต้องให้คนรู้เห็น
คือว่า ใดต้องเป็นธรรม ของการขีดเขียน แลลิขิต! ธรรมะ! วาที ลงโดยแง่นี้ ก็น่าจะหมายถึง คำศัพท์ที่เกิดก่อนนั่นเอง เมื่อจะถกเถียง ก็ย่อมเถียงกันว่า อันใดเกิดก่อน แต่ถ้าเป็นศัพท์ใหม่ ๆ ศัพท์ใหม่ฉะนั้น เกิดขึ้น! ที่เขียนถูก ก็ย่อมชื่อว่าเกิดก่อน เมื่อเกิดก่อน ชื่อว่าเป็นธรรม! แล้วให้ใช้ไปในประโยค หรือถ้อยความ ในแห่งที่ต่าง ๆ ท่านก็ย่อมให้สิ่งต่าง ๆ สิ่งอื่น ๆ ได้เป็นธรรมด้วย” (กระทำกลับคืน กระทำสมบูรณ์ คำว่า “สมุฏฐาน” ดูอ้าง rb.gy/mjyd5o )
コメントを投稿